فرصت سوزی فرهنگی در شب های قدر

شاید بتوان گفت بزرگترین اجتماع مردم حول محور دین، شب های مبارک قدر است. شبی که در آن کودک و جوان و پیر، زن و مرد، همه و همه خود را مقید به حضور در حداقل یکی از شب هایش می دانند. مخاطبی که شاید در دیگر ایام سال، یکبار هم به مسجد نیامده باشد.

اگر بگویم بیش از 80 درصد مردم در این مراسم معنوی شرکت می کنند، گزاف نگفته ایم. همه ما می بینیم که قشر و بازه سنی مخاطبان شب های قدر، بسیار عام و متنوع است.

اگر در طول سال مدیران و برنامه ریزان فرهنگی به لطائف الحیل سعی در جذب حداکثری مخاطب به برنامه های فرهنگی خود دارند؛ - کما اینکه اغلب هم موفق نمی شوند! - به مدد حضرت امیر(ع) خودِ مخاطب بی هزینه با پای خودش در این برنامه فرهنگی- مذهبی حضور پیدا می کند. این اتفاق اثبات می کند که شوق حضور داوطلبانه، خود عامل تاثیر بیش از پیش بر مخاطب است.

عکس های بیشتر

روی صحبت بنده با برنامه ریزان این شبهاست(اعم از سازمان های فرهنگی و بچه های مسجدی و تشکلی).  حال چرا ما باید این فرصت گرانبها را از دست بدهیم؟  اغلب، برنامه هایی در سطح پایین با استفاده از مداحان کم حال، سخنرانان کم سواد و شیوه برگزاری کم بازده را اجرا می کنیم.

مخاطب ما در این شب ها هوشمند است. این شب ها می تواند شروع آشتی جوان و کودک ما با مسجد باشد. شاید بشود با هم افزایی و همکاری تشکل ها و مساجد کوچک با یکدیگر، مراسمی باشکوه و در وسعت بیشتری( از حیث کمی و کیفی) برگزار کرد.

مخاطب حجت را بر ما تمام می کند که من آمدم اما تو...
دلم می سوزد که چرا این فرصت گرانبها را از دست می دهیم...