رشد شتابناک تکنولوژی علی الخصوص در فضای رسانه ای و بطور جزء در رسانه های سایبری، فضای وب را جزء دغدغه هر عنصر فعال و دلسوز فرهنگی و انقلابی برای ترویج گفتمان انقلاب و ارزش های معنوی و الهی کرده است.
هدف بنده از نگارش این مطلب اثبات این ادعاست که بنا به اذعان تجربی فعالان سایبری و بعضا صحه گذاشتن نظریه های علمی، این فضا قابلیت و قدرت به صرفه برای نفوذ در اذهان و قلوب را در مقایسه با تلاش در فضای حقیقی ندارد.
عکس های زیر منتخبی است از قریب به 100 سوال دانشجویان دختر یکی از دانشگاه های مشهد که اخیرا در همایشی با موضوع روابط قبل و بعد از ازدواج با حضور یکی از اساتید کشوری برگزار شده، پرسیده شده است.
باور نمی کنید که تعداد زیادی از این سوالات درباره وقوع ارتباط با جنس مخالف بود و اکثرا به نوعی سوال شخصی در این باره داشته اند.
مقام معظم رهبری اخیرا در دیدار با
دانشجویان، تشکل های دانشجویی را به اصل مهم "هم افزایی" توجه دادند. امری
که سالهاست به دلایل متعدد مورد غفلت واقع شده است.
من و شما هر روزه در کوچه و خیابان با جملاتی تبلیغاتی که سعی در ترویج فرهنگ حجاب و عفاف دارند، مواجه هستیم. جملاتی همانند " حجاب مصونیت است، نه محدودیت"، "... ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است"، " حجاب تجلی بندگی خداست" و دهها نمونه دیگر از این دست که شاید روزانه دهها بار ببینیمشان.
اما به راستی عمق نفوذ این جملات را با چه معیاری باید سنجید؟ سخنانی که قطعا بار مفهومی بالایی دارند، اما به چه مقدار و برای چه قشری تجویز می شود؟
متاسفانه برخی واژگان ارزشی ما به علت تکرارهای ناشیانه و غیرمهندسی شده، به سمت روزمرگی و کم کم اضمحلال و حتی احساس تنفر از آن پیش می رود.
عکس/ دختران دانش آموز این مرز و بوم! - اوج توجه و تاثیرگذاری تابلوی پشت سرشان مشهود است!
اغلب نیروهای فرهنگی که دل در گرو انقلاب دارند پس از پشت سرگذاشتن مراحل
رشد تشکیلاتی، به نقطه ای رسیده اند که حال برای خدمت مضاعف به انقلاب، آیا
وارد ساختار اداری(تشکیلات فرهنگی) شوند( به قولی استخدام شوند) یا همان
شیوه کار مبتنی بر توانمندی های مردمی( شاید بشود گفت کار خصوصی) را پیش
ببرند؟!
* در کشور ما که ساختار اداری آن سابقه 50 تا 60 ساله دارد،
عده که وارد کار دولتی و اداری میشوند، به راحتی هضم آن شده و اختاپوس
روزمرگی دست و پای آنان را برای گام های بلند می بندد و در نتیجه آن آرمان
های قبل از ورود به ساختار، فراموش می شود!
* عده ای از نیروهای
فرهنگی انقلاب با این روحیه وارد ساختار می شوند که در برابر گرداب هضم شدن
در ساختارهای اداری و روزمرگی، سنگرهای تحول خواهی در این ساختارهای کهنه
را حفظ کنند و راه را برای اقدامات مردمی هموار کنند.
* عده ای هم کار فرهنگی-مردمی و به تعبیری خصوصی را می پسندند و راه رسیدن به آرمانهای انقلاب را از دل کارهای مردمی می بینند.
هم اکنون جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی در حوزه نیرویی با دو آسیب و گره جدی مواجه است.
* از یک سو نیروهای جبهه فرهنگی انقلاب، کار عملیاتی را منشا اثر می دانند و به طور ناخودآگاه و یا آگاهانه اصل مهم ساختار سازی، کار سازماندهی شده و تشکیلاتی را بی اثر و در برخی مواقع دست و پاگیر می انگارند! در این نوع طرز تفکر، درجه بی ثباتی ( و نه کم اثری) بسیار بالاست. دلیلش هم بسیار واضح است و آن وابستگی کار بر شخص و امکانات و... است.
در جبهه به شوخی و کنایه یا جدی به رزمنده شلوغ و بی نظم آپاچی می گفتند!
